irracjonalnie/nienormalnie

Od kilku dni powtarzają mi się sny. Dwa. Na zmianę. Jak nie jeden to drugi. Napawają mnie strachem i obrzydzeniem.

1 - wszy. Widzę i łapię wszy. Spore. Obrzydliwe. Co potrząsnę głową, to spadają one na kartki papieru, gazetę, ubranie, stół... Ohyda...

2 - Luby ma nieślubne dziecko - trzylatka, chłopca. Przyprowadza owe dziecko do domu z wyjaśnieniem: "No co? Tobie wolno być po rozwodzie mi wolno mieć dziecko z inną kobietą".

Owe sny i nieprzespane noce mają na mnie dziwny wpływ. O wpływie tym więcej na pewno wie Luby, gdyż to on jest ofiarą tego "wpływu".

Wtorek - wstałam z ciężką, niewyspaną głową. W nocy dręczyły mnie koszmary. Prychnęłam pogardliwie, kiedy Luby próbował mnie przytulić i warknęłam, ze śniadanie by lepiej zrobił. Kiedy on w kuchni szykował kanapki, ja w sypialni dostałam szału. Nie miałam sie w co ubrać! Rzecz niby normalna u kobiety, gdyby nie fakt, iż po przymierzeniu conajmniej 6 "zestawów biurowych", w żadnym nie wyglądałam dobrze - nie dopinałam spodni, bluzka za to idealnie opinała me dodatkowe fałdki, nogawki zajadle wpijały się w moje uda. Krew mi sie zagotowała - mam całą szafę bezużytecznych, za małych ubrań! I żadnych nowych rzeczy! ŻADNYCH! Z furią wyrzucałam z szafy kolejne bluzki... z furią i kurwami! Na koniec zdyszana, nieziemsko już wkurzona porwałam trzy koszule i uwieńczyłam nimi stosik utworzony na środku sypialni! W finale uznałam za stosowne wszystko dobrze pougniatać skacząc po tych szmatach i wyzywając się od "grubych krów i opasłych tuczników".

Luby patrzył na to zjawisko w milczeniu i nie skomentował mego napadu szału. Przy śniadaniu oznajmiłam mu, że zakupy uznaję za niezbędne i zabieram go popołudniu na schopping jako doradcę.

Ale z planów zakupowych nic nie wyszło. Wróciłam do domu bezpośrednio po pracy (a rzadko mi sie to zdarza) i czekałam, aż Luby swój śliczny tyłeczek przez próg przeniesie. Po godzinie bezowocnego czekania, krew zaczęła mi "prykać na wolnym ogniu". Za to Luby zadzwonił i zaraz po uprzejmym zdziwieniu, że już w domu jestem, oznajmił beztrosko, iż za godzinę będzie, bo naprawia jakieś pierdolone drzwi u kolegi. O, tego mi trzeba było!!! Usłyszal, ze "najwyraźniej nic go nie obchodzę i mogę nawet z gołą dupą po ulicach biegać, ze w domu to prysznic od dwóch miesięcy się naprawia sam, a on u ludzi na wyróbki chodzi" i cośtam jeszcze w tym tonie... I strzeliłam sfoszona słuchawką.

Wraca Luby - niczym syn marnotrawny. W ręku kwiaty, głowa popiołem posypana... Przeprasza, całuje w kark (uwielbiam), mówi, ze nowy telefon mi załatwił, że za trzy tygodnie mamy do odebrania swe czteronogie szczęście (chow chowa z poprzedniej notki broniło dziecko i nie udało się go od niego oderwać; czteronogim szczęściem jest szczenię chow chow spod Leszna). Powinnam zmięknąć... Ale nie, jakiś diabeł we mnie wstąpił. Luby usłyszał, że kwiaty więdną i śmierdzą, telefonu nie zmieni, bo mam konto zablokowane i ciekwe kto z psem o poranku wychodził na siku będzie... Prychałam i tupałam przez resztę wieczoru. Uznałam także za słuszne nie gotować Lubemu obiadu.

Za to Luby zrobił mi kolację (nadal z popiołem na głowie) - sałatke z kalafiora z pomidorem i sosem czosnkowym. PYCHA! Ale... (tak, jest "ale", oczywiście!!!!) Po sałatce, zdaje się na skutek nadmiaru czosnku, zemdliło mnie okrutnie. Muliło już do końca nieszczęsnego dnia, muliło nawet w łóżku... Muliło tak bardzo, ze z obawy na "uzewnętrznienie treści żełądkowej" nie byłam w stanie schylić się i umyć sobie stopy. Luby został więc wezwany na pomoc...

I sobie dziś myślę... że Luby nie ma ze mna lekko... i że jest Aniołem... i że kocham go bardzo!

I sobie dziś myślę, że należy mu się odszkodowanie... kurczak w orzechach na porach z sosem maślano orzechowym podany z białym winem w blasku świec :) No i jakiś seksik wynagrodzeniowy :))) Oczywiście :)